Skakavcu (selo pored Petrovca) se ne zna tačno kada je prvi put naseljeno niti ko je prvi živeo na tim prostorima. Geografski, Skakavac je prilepljen za masiv Grmeča koji ga štiti od severnih bura i vetrova, a sa tri strane se graniči selima: sa istoka Smoljana, od juga Suvaja i od zapada Vođenica. Običavalo se govoriti: idem u Smoljanu, Vođenicu ili Suvaju, ali kad bi neko kretao za Skakavac govorilo se idem na Skakavac. O tome kako je Skakavac nastao postoji priča koja se prenosila s kolena na koleno, a glasi ovako. Porodica nekog Radoša Stoisavljevića iz Gradačca se selila i zastala je kod izvorišta zvanog Pećina kod Petrovca (koje se tada zvalo Novo selo). Radoševoj porodici su Turci počeli ometati uzimanje vode sa izvora. Radoš koji je bio star i slabog vida je smislio kako da se dodvori Turcima koji su gradili utvrđenje u Petrovcu - Novo selu. Radoš je našao veliki kamen koji je sa volovima dovukao pravo pred građevinu. Beg koji se nalazio tu upita: "Šta je to rajo?" "Evo kamen da bude stup za avliju". "Aferim rajo" kaže beg "sada idi pa izaberi kućište od Ključkih Vratnica do Risove Grede". Radoš povede celu porodicu i pođe u traganje za mestom gde bi se skućio. Kada su došli na Obljaj i videli kako tu voda pravi slapove niz litice visoke 3-5 metara, mesto im se dopade i reše da se tu zakuće. Radoš se vrati i kaže begu da ostaje onde gde potok skače niz kamenje i stvara buku. Beg mu odgovori: "Neka ti bude, onda će se to mesto zvati Skakavac, a ti i tvoji ćete se prezivati Radošević". Sa sigurnošću se zna se da su na teritoriji Skakavca prvi živeli Kneževići, koji su potomci nekog kneza, te da su na teritoriju Skakvaca došli sa Vranovine. Posle njih došli su Marjanovići koji su potomci kneževog brata Marjana i svi su slavili Svetog Jovana. Pored Kecmana u Skakavcu su živeli još i Marjanovići koji su potomci kneževog brata Marjana i ista im je slava Sveti Jovan. Banovići koji su bili katolici iz primorja i pošto su živeli u srpskoj sredini prešli su u pravoslavlje i uzeli slavu Svetog Nikolu. Ćurčići su potomci Štrbaca i Ćulibrci potomci Majstorovića. Te dalje Dukići koji su došli na posed Radoševića pa su uzeli prezime Radoševic i Stupari koji su došli iz Vrljike i Zrmanje. Kecmani su se po doseljavanju naselili u delu Skakavca koji se zove Trnovac. U Trnovcu su živeli samo Kecmani. Ostale su priče koje se prenose sa kolena na koleno iz doba kada su turci osvojili Bosnu i na kraju Bihać 1592. godine. Ta predanja uglavnom pričaju kako su čitave porodice bežale pred Turcima u brda i šume, Dalmaciju i Liku pa i dalje na Kordun, Baniju, Slavoniju, Gorski Kotar i čak do Trsta. Tek posle 1700. godine njihovi potomci su se počeli vraćati na dedovska razrušena ognjista i počeli ih obnavljati. Najmasovnije doseljavanje je bilo 1744. godine kada je u Dalmaciji vladala velika glad. Tada je u okolinu Petrovca došlo oko 1000 porodica predvođeni sveštenicima. U Skakavcu postoji šest zaseoka (koje skoro da samo Skakavčani poznaju): Podgreda - živeli Stupari, Banovići, Banjci, Kovačevići, Marjanovići, porodica Čiča, Ćik i Dukić; Obljaj - Popovići, Kovačevići, Banovići, Čiče, Đakovići i Đilasi; Poljicu i Glavici - Grbići, Stupari, Petkovići i Ćulibrci; Klještina - Brkljač i Kneževići; Marjanović Do - Marjanovići, Dragići, Kerkezi i Đakovići. Trnovac su naseljavali samo Kecmani i to u četiri kuće. Stariji pamte da je postojalo 19 mlinova. Danas ni jedan ne postoji. etrovac se nalazi na 55 km jugoistočno od Bihaća na magistralnoj komunikaciji koja povezuje Bihać sa Sarajevom. Opština obuhvata tri polja: Bjelajsko, Medeno i Petrovačkо pоlje. Sam grad leži na nadmorskoj visini od 664 m. Ovu prostranu visoravan omeđuju planine Grmeč sa severa, sa zapada Risovac i Cava, a sa juga Osječnica. Gorje je bogato šumama, što predstavlja osnovu ekonomskog razvoja opštine. Samu visoravan najviše karakteriše kraško tlo. Osim nekoliko neznatnih izvora po podnožju okolnih obronaka na ovoj visoravni nema ni jedne reke, čak ni ovećeg potoka. Kontinentalna klima karakteriše ovo područje, sa oštrim i dugim zimama i kratkim i suvim letima. Opština Petrovac obuhvata površinu od 854 km2 sa 15.552 stanovnika, po popisu iz 1991. godine i spada u red najslabije naseljenih mesta na području Unsko-Sanskog kantona. Geografski uslovi uslovili su da je ovo područje bilo nastanjeno još od praistorijskog doba. Arheološka istraživanja ovog terena pokazuju da je intenzitet naseljavanja ovde bio najveći u praistorijsko vreme, što potvrđuje brojnost lokaliteta. Naime, do sada je utvrđen 51 lokalitet iz ovog vremenskog perioda. Konfiguracija terena odgovarala je potrebama tadašnjih stanovnika, koji su za svoja staništa birali uzvišena mesta, koja su svojim geografskim položajem i fortifikacionim sistemom izgrađenim od trajnog materijala pružala stanovništvu bezbednost od iznenadnih napada. Od srednjevekovnih naselja treba spomenuti grad Covku koji se spominje u XV veku. Ruševine ovog grada nalaze se na prvobitnoj praistorijskoj gradini. Istorijski izvori ga spominju kao kraljevski grad u Humskoj župi. Najpoznatiji gospodari Covke bili su plemići Orlovići, koji su ovaj grad održavali sve do njegovog pada pod osmansku vlast 1524. godine. U pisanim dokumentima, naselje koje je bilo na mestu današnjeg Bosanskog Petrovca spominje se 1334. godine pod nazivom St. Petri de eodem. Istoriograf Sisic stavlja na ovo mesto stari grad Pset u istoimenoj župi, koju spominje još Konstantin Porfirogenet u X veku. Međutim pоreklо Pseta i Psetske župe još do danas je ostalo nerazјašnjenо, pa se ovaj podatak mora uzeti sa dosta rezerve. Osmanlije ovo područje osvajaju između 1520. i 1530. godine i tu organizuјu kadiluk Novosel. Bosanski Petrovac spada među mlađa gradska naselja u Krajini. Grad u Petrovcu sagrađen je za vreme sultana Ahmeda III. Pоsle Karlovačkog mira (1699. godine) Lika i Dalmacija, koje su do tada bile u sastavu velikog Osmanskog carstva, potpadaju pod vlast Austrije, odnosno Mletačke Republike, a muslimansko stanovništvo se povlači iz tih oblasti i naseljava područja Kulen Vakufa, Bjelaja, Bihaća, Cazina i područje sadašnjeg Bosanskog Petrovca gde osnivaju grad. U gradu je bila jedna tabija i jedna kula na više spratova, a spadala je među najviše u području Krajine. Petrovački grad je dočekao u dobrom stanju okupaciju Austro-Ugarske 1878. gоdine. Verovatno je porušen 1905. godine prilikom sprovođenja regulacionog plana, koji je izgradila austro-ugarska vlast. U vreme osmanske dominacije bio je sedište Petrovačke kapetanije.